ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΒΥΒΙΛΑΚΗΣ

Δες και άλλη ανάρτησή μας για τον Βυβιλάκη ΕΔΩ

Ο φλογερός αγωνιστής δημοσιογράφος Εμμ. Βυβιλάκης είχε εκδώσει στην Αθήνα την εφημερίδα ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ, της οποίας ήταν αποκλειστικός συντάκτης. Η εφημερίδα έχει τη δική της ιστορία, αλλά εδώ δεν θα ασχοληθούμε μ' αυτήν, αλλα θα δούμε δυο ενδιαφέροντα ποιήματα του Βυβιλάκη που δημοσίευσε στο φύλλο #22 (14 - 2 - 1842) [Δες τη δημοσίευση, από το σώμα της εφημερίδας στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, ΕΔΩ]. Ο Βυβιλάκης συχνά παρενέβαλε στα άρθρα του δικά του ποιήματα με πατριωτικό περιεχόμενο. Ως ποίηση τα στιχουργήματα αυτά δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη αξία. Έχει όμως αξία το περιεχόμενο τους, γιατί ήταν εμψυχωτικό για τους εθνικούς αγώνες.

Το πρώτο ποίημα:

Παρά σαπίσω σαν την γριά εις το κρεβάτι επάνω,
κάλλιο στο χέρι τ' άρματα σαν άνδρας ν' αποθάνω,
να 'χω μπηγμένο το σπαθί στου Τούρκου το στομάχι,
όταν θα μου 'ρθει η κουρσουμιά ας λάχει όπου μου λάχει.
Φτάνει να 'χω στο χέρι μου πεντεξοχτώ κεφάλια,
στα κουτσοκέφαλα κορμιά να πέσω αγάλι' αγάλια.
Kι οι ανδρειωμένοι φίλοι μου νά 'ρθουσιν να με θάψουν,
εις έναν τόπο αγερινό και πάνω μου να γράψουν:

"(Ε)νός ανδρειωμένου κόκκαλα η πλάκα αυτή σκεπάζει,
που πέθανε μαχόμενος για την ελευθερία,
και τ' όνομά του το λαμπρό αιώνες θεν' ακμάζει,
γιατί δεν καταδέχτηκε να ζει στην τυραννία."


Το δεύτερο ποίημα:
(με μια ενδιαφέρουσα εικόνα συνεύρεσης επαναστάτη με τη σύζυγό του)

Αν γονείς αναθραμμένοι εις απάνθρωπον δουλείαν,
μόλις εσυναισθανθήκαν την αισχράν της ατιμίαν,
κι εγκαταλιπόντες πλούτη, τέκνα και οικογενείας,
ανυψώσαν την σημαίαν της γλυκειάς ελευθερίας
κι επολέμησαν ανδρείως εναντίον των τυράννων,
με κινδύνους αμετρήτους, εναντίον των βασάνων,
γιαν' αφήσουν στα παιδιά των ένδοξον κληρονομίαν
της λατρείας των το δόγμα, την γλυκειάν ελευθερίαν,
τα παιδιά τέτοιων γονέων τάχα δεν θα ενθυμούνται
των γονέων των τας πράξεις και παντού να τας μιμούνται;
Των οποίων αι μητέρες τότε τα εσυλλάμβάναν,
τους συζύγους των σκιρτώσαι, όποταν απελαμβάναν,
με τας δάφνας εστεμμένους, με της νίκης τους παιάνας,
απ' τας μάχας ερχομένους σφίγγουσαί τους στας αγκάλας.
Κι όπλα των τυραννοκτόνα πρώτα αγγίζαν στας γαστέρας,
ενθουσιωσών μητέρων απ΄αυτούς των τους πατέρας...
Κι αναχωρούντες πάλιν για της μάχης το πεδίον
έλεγον εις τας συζύγους: - "Φιλελεύθερον παιδίον
να γεννήσης, σύζυγέ μου, του πατρός να ενθυμείται,
και τας πράξεις του με ζήλον και ανδρείαν να μιμείται."
Εντολήν, λοιπόν, τοιαύτην δύνανται να παραβώσιν,
όσα γνήσιά των τέκνα θέλουν να ονομασθώσιν;

Mail Antreas P. Hatzipolakis