Λάβε κορμιά χωρίς ψυχή, μάτια με δίχως ύπνο,
στόμα με δίχως ομιλιά, καρδιές με χωρίς χτύπο.
Κι αν μας χωρίσει η θάλασσα και η στεριά επίσης,
μόνο μια χάρη σου ζητώ να μη μ' αλησμονήσεις.
Αλάργο εξορίστηκα, θάλασσα μας χωρίζει,
πότε θ ξανασμίξομε ένας Θεός γνωρίζει.
Λάβε κορμί που δε μιλεί κι αίμα που δεν κινείται,
μονό ΄ναι ως ενθύμιο που δε ξαλησμονείται.
Το σώμα λει και χάνεται, μα η στοριά (θωριά;) πομένει,
σαν τόνε δου θυμούνται του φίλοι, δικοί και ξένοι.
Το δώρο μου είναι μικρό, μην το περιφρονήσεις,
το στέλνω για ενθύμιο να μη με λησμονήσεις.
Κι ένα λόγιο ποίημα:
Όταν το γήρας βαρύ με πλήξει, και της νεότητός μου παρέλθει ο χρόνος,
και δεν με βλέπεις, θα μ' ενθυμείσαι εκ της εικόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.